Up and down in Argentinië en Bolivia

Het is nog niet eens zo lang geleden dat ik mijn laatste blog erop gezet heb, maar er is ondertussen alweer zoveel gebeurt.. Het is dus een heel verhaal geworden, dus veel leesplezier ;)

Na onze taalcursus Spaans, zat de tijd erop om onszelf te gaan redden in het grote spaanstalige continent. Na afscheid te hebben genomen van ons gastgezin Eduardo en Geno in BA, zijn we dus vertrokken naar Salta. Wat een verademing in de luxe cama suite bus, best goed gegeten, wijntje erbij en daarna heerlijk geslapen in onze 'bedstoelen'. Eindelijk een keer wel kunnen slapen in een bus! Tegen half 9 gingen de lampen aan voor het ontbijt, waar wij toch echt even bij achter onze oren krabden. We wisten dat ze hier van suiker en zoet houden (zelfs in een gewone kop koffie zit al suiker, en dan vragen ze ook nog of je er suiker bij wilt..), maar dat ze alleen koekjes als ontbijt opdienen was voor ons ook nieuw. Hallo suikerkick in de ochtend! Maar je moet toch iets eten, dus dan maar de koekjes. Het grappige is dat met de lunch, naast 1 broodje, we weer dezelfde koekjes kregen! Gelukkig kwamen we in de middag al aan in Salta voor we nog verder vet gemest werden.
In Salta hadden we gehoopt de trene de la Nubes te kunnen nemen, de trein naar de hemel. Maar deze reed pas weer in Mei, pech voor ons! Dit moet namelijk een geweldige mooie treintocht door de bergen zijn. In plaats daarvan onszelf maar vermaakt in Salta met de bezichtigen daar. En zelfs een heus dagje naar een ranch geweest en paard gereden. Aan het eind van de tocht door het berglandschap mochten wij nog even racen met de paarden op de lange oprit. Wat een heerlijk gevoel om hard in galop je even uit te leven!! Ondertussen maakte de gaucho ons eten klaar op de barbecue. Dus na het gerace nog heerlijk gegeten.
Gelukkig waren we allebei best moe van de dag op de ranch, want 's avonds zouden we de bus nemen richting Bolivia. Toen we aankwamen in Salta hebben we maar gelijk bustickets gekocht, gezien we toch op het busstation waren. Daar was maar 1 maatschappij die naar Bolivia reedt, en die verzekerde ons dat we met de bus naar Tarija konden, en dat er van daaruit een bus naar Uyuni zou gaan. Dus daar maar op vertrouwd, wat erg dom was!
Op zich een prima bus weer, maar geen luxe stoelen dit keer ;) Tegen 3 uur 's nachts aangekomen bij de grensovergang. Waar we eerst moeten uitchecken uit Argentinië, stukje verder rijden, en in moeten checken in Bolivia. We dachten, ooh net als vorige keren geen probleem, stempel erin en klaar. Niet dus.. Dacht je dat ze Holanda bij de grensovergang kennen?? Sorry, maar wat is Holanda? Die staat namelijk niet op mijn lijst.. Is dat een stad? Wat voor paspoort is dit? Is Holanda een land?? Na veel gedoe en zelf kijken op de lijst van de stempelaar (want meer kun je hem niet noemen als hij vraagt of Nederland een land is..), hebben we zelf ons land moeten aanwijzen op de lijst. Die vernoemt stond als Pais de bajo, ja ja onze Spaans lessen hebben nog enigszins wel wat nut gehad. Dus na wat getwijfel hebben we toch onze stempel gekregen en mochten we Bolivia in. Na dit alles ben je dus klaar wakker en kun je niet meer slapen in de bus. Dus wakker gebleven tot half 8, toen we eindelijk aan kwamen in Tarija.
Wel een heel verschil met Argentinië qua busstation. Dus na kort even georiënteerd te hebben, zijn we op zoek gegaan naar tickets naar Uyuni. En dacht je dat we die konden vinden?? Er werd ons verteld dat er geen bussen direct naar Uyuni rijden, en dat je via Potosi moet reizen om naar Uyuni te komen. Een grotere omweg kan ik me niet bedenken, maar je moet wat om ergens te komen. We hebben maar de maatschappij genomen die als eerst ging die dag, en dat was pas half 2. Dus we hadden nog heel wat uurtjes om ons te vervelen op t busstation. Want met je dikke backpack ga je niet zomaar ff de stad in. Dus met onze vermoeide hoofd ons behoorlijk verveeld op t busstation. Na lang wachten nog geen bus te bekennen. Dus tegen 2 uur navraag gedaan, waarna we elke keer weer een ander verhaal te horen kregen als we weer vroegen. Eerst zou de bus snel komen, toen werd er verkondigd dat de bus vertraging had, daarna waren het blokkades en de bus pas later zou komen of misschien niet zou rijden. Waarna we het een beetje zat werden. Dus hebben we een taxi gepakt naar het vliegveld om te kijken of er daar nog tickets waren voor die dag, maar de loketten gingen pas om 3 uur weer open, en ook het vliegverkeer had last van de blokkades. Dus maar weer terug naar t busstation, en weer gewacht. Na nog een keer vragen en vaag antwoord waren we het zat en hebben onze ticket geannuleerd en geld terug gevraagd. Waarna we weer naar t vliegveld zijn gegaan. Na veel heen en weer gesjok tussen de verschillende maatschappijen, met veelal nee's en morgen pas weer. Hadden we eindelijk geluk, een van de meiden achter de loketten heeft ons bij alle maatschappijen geholpen. En wuifde ons weer bij haar te komen, ze had tickets voor vandaag naar la Paz maar met wel een overstap. Het schopt wel onze reisplannen wat omver, maar we zouden in ieder geval uit Tarija komen! En dan reizen we onze route in Bolivia maar andersom. Dus zo gezegd zo gedaan, en zijn na nog geen uur wachten al weg gevlogen. Eindelijk weer onderweg!
Aangekomen in la Paz, merkten er gelijk dat we toch wel wat hoger zitten dan we gewend zijn, 3000 meter. Een klein stukje lopen met je backpack en je bent al buiten adem. En het vervelende gevoel dat je wat benauwd bent, ook al zit of lig je stil. Hopelijk zal dit snel wegtrekken. Ook de kou is even weer wennen, na 35 graden in Rio en 25 graden in Buenos Aires, is aankomen in 6 graden toch wel erg fris. Maar hierdoor wel heerlijk kunnen slapen onder een dik dekbed.
Na de wat vermoeiende dagen zijn we in alle rust la Paz maar gaan verkennen. Hier zijn we over van allerlei marktjes gekomen, of eerlijk gezegd, la Paz bestaat uit alleen maar marktkraampjes op straat. Na heel wat gezoek aangekomen bij het marktje die we zochten, die bekend staat als de heksenmarkt. Hier de raarste dingen tegen gekomen, van gewoon groente en fruit tot een slager met allerlei ingewanden (hart, nieren, tong) uitgestald in de open lucht, tot kippen/cavia's/konijnen volgepropt in kooitjes tot dode lamaatjes die geofferd kunnen worden. We hebben onze ogen uitgekeken, en zo werd er ook naar ons gekeken als opvallende buitenlanders.
De volgende dag zijn we met een tour naar de Chacaltaya gegaan. In een minibusje scheuren over een gruisweggetje de bergen in tot 5300 meter. Onderweg kon ik het al wel wat merken, maar eenmaal een half uurtje boven: hallo hoogteziekte!!
Je kon nog 100 meter verder naar boven klimmen/lopen, wij kwamen tot 20 meter waarna we het opgaven. Met zware hoofdpijn en na elke 4 meter stoppen gaat het hem niet worden. Dus maar weer terug gelopen en gewacht op de rest, waarbij onze klachten alleen maar erger werden. Toen we eindelijk weer terug zouden rijden, waren we allebei hondsberoerd en misselijk. Ik had er een hard hoofd in dat dit dezelfde dag nog weg zou trekken. Eenmaal op de hoogte van la Paz en met moeite 2 droge toastjes naar binnen gewerkt te hebben, begon ik me eindelijk wat beter te voelen. Aangekomen bij de Moonvalley voelde ik me weer redelijk fit. Hier hebben we echt prachtige uitzichten gehad op de bergen rondom la Paz, en de broze vallei. Dit samen geeft een apart gezicht. Was de tour toch nog wel de moeite waard om af te maken.
De volgende dag zou de Death-road bike tour eindelijk doorgaan! Ondanks de blokkades... We zijn om 5 uur 's ochtends opgehaald bij ons hostel, waarna we de beschermende kleding hebben gepast en onderweg zijn gegaan naar la Cumbre, het plaatsje waar de tour start. Vanaf hier zijn we de eerste 20 km op het asfalt naar beneden gesjeesd op onze fiets. In het begin wat eng vanwege de hoge snelheid en toch wat puin op de weg. Maar eenmaal de smaak te pakken, gaat het juist heel leuk. Wat staat ons straks nog te wachten??
Na een korte snackpauze en een klein stukje met de bus weer omhoog te zijn gereden, zijn we aangekomen bij de echte death-road. Hier werden de fietsen weer van t dak van t busje gehaald en konden we beginnen aan de echt tocht. De rest van de 64 km, maar dan over een gruis/steenweggetje met aan de ene kant rotsen en bomen, aan de andere kant een afgrond van zo'n 500 meter direct aan de rand van de weg. Als echte hollander denk je goed te kunnen fietsen, maar dit is wel iets anders dan geasfalteerde fietspadjes. In het begin wel wennen om constant te moeten remmen en uitkijken waar je je fiets heen stuurt. Maar na een tijdje krijg je de smaak te pakken en durf je meer vaart te maken (wat sowieso al gebeurt gezien de hele route stijl naar beneden gaat).
Op zich gingen de eerste 35km vrij goed, redelijke vaart, goede grip en natuurlijk mooie uitzichten! Maar redelijk aan het einde ging het toch mis. De jongen die achter me fietste vertelde me dat hij een steen onder mijn achterwiel zag weg schieten. Hierdoor glipte de achterkant van mijn fiets opzij, waardoor ik de controle verloor. Op een momentje dacht ik nog, ja dit gaat lukken. Maar direct daarna ging m'n hele fiets opzij en gleed ik eerst over m'n linkerzij, waarna ik op m'n rug belande en nog een stuk verder gegleden ben in de watergeul. Nou, met zo'n 30-40 km/uur gaat dat best hard op stenen! Gelukkig wel aan de de goede kant van de weg, in het watergeultje en niet in het ravijn aan de andere kant. Dan had dit verhaal hier denk ik niet meer gestaan. Het heet ook niet voor niks deathroad.
Gelukkig bleef het bij wat schrammen op m'n elleboog en rug, en een gekneusde knie. Het laatste stuk van de route heb ik dan ook afgemaakt. Eenmaal beneden ben je dan ook wel blij dat je klaar bent, gezien het best vermoeiend is.
Met de bus zijn we toen naar een hotel gereden waar we mochten douchen. Ook kregen we hier onze 'lunch'. Lunch bestaat hier in Bolivia vaak uit een 3-4 gangen maaltijd. Wij dachten dat de saladebuffet die er stond, onze maaltijd was. Na toch wel onze maag hier behoorlijk mee gevuld te hebben, kwam de 2e gang, een stevige soep, waarna de 3e gang nog een stuk vlees met rijst en groente. We vreesden echt voor het toetje, gezien we al zo vol zaten.. Maar dit was gelukkig alleen 2 stukjes watermeloen. Hierna hebben we even uitgebuikt bij het zwembad, waar tevens ook gelijk mijn wonden zijn behandeld, waarop we in een 3 uur durende rit weer terug zijn gereden naar la Paz.
De volgende dag hebben we lekker rustig aan gedaan, gezien we weer een nachtbus zouden hebben naar Sucre. Op zich een prima bus, maar het zou prettiger zijn geweest als de wc in de bus niet kapot was. 15 uur zonder wc is toch wel erg vervelend voor de blaas. Tegen kwart over 8 in de avond vertrokken, en als je dan de volgende ochtend wakker wordt, moet je toch echt wel een keer plassen. Dus bij navraag of de wc het deed kreeg ik keihard nee. Op gegeven moment bij een politie-stop (die er veel zijn in Bolivia) zag ik een bordje 'bano publico' staan, dus gelijk naar beneden gerend in de bus om te vragen of ik hier toch echt even naar de wc mocht. Gezien mijn blaas op knappen stond.. Weer kreeg ik een nee, ik moest 1 minuutje wachten, iets verderop zou ik mogen. Dus hopend op een misschien enigszins betere toilet ofzo. Maar die hoop was snel weg toen de buschauffeur aan de kant van de weg stopte en riep: bano! Hmm, goeie service!! Maar als je pijn in je blaas hebt, zijn zelfs de bosjes geen probleem.. Opgelucht de reis weer voort kunnen zetten.
Ondertussen zitten we al zo'n 3 dagen in Sucre, en hebben we al een erg mooie hike door de bergen/rotsen gedaan langs eeuwenoude muurschilderingen van de maya's. Erg pittig, met af en toe gewoon echt klimmen over een hellende wand, waar een paar stukjes zijn ingehakt waar je je voeten (nauwelijks) in kan zetten. Ik heb 1 keer even opzij gekeken naar beneden, dat was niet voor herhaling vatbaar. Gewoon dom doorgaan en goed vasthouden is de enige manier om boven te komen.
Vandaag nog een hike gedaan, die alleen bergafwaarts ging. Met nog wat zere benen van gister is het ons toch gelukt! Waarna we met ons gids een paar hele kleine dorpjes op het platteland (in de bergen) hebben bezocht. Onvoorstelbaar hoe die mensen nog leven, zo primitief. Ik denk dat Nederland 100 jaar geleden er alsnog niet mee te vergelijken is.. Dan ben je toch wel erg dankbaar voor wat je thuis allemaal hebt!
Vanmiddag bustickets gekocht voor morgen, dan gaan we alweer onderweg naar Tupiza. Om vanuit daar de zoutvlaktes op te gaan racen met een meerdaagse jeeptocht.
Als klap op de vuurpijl vandaag, toch nog weer een verandering van reisplannen. Vanavond een ticket geboekt naar Costa Rica, waar ik de laatste week van onze trip nog even ga vertoeven op het strand met een oude bekende ;)